Αναδημοσιεύεται από την ηλεκτρονική έκδοση της Σημερινής. Άρθρο του Γιώργου Χαραλάμπους.
Μιλούσα πριν από λίγο καιρό, πριν ακόμα ξεκινήσει η φετινή σεζόν, με ένα φίλο μου παλαίμαχο ποδοσφαιριστή της Σαλαμίνας, που άφησε εποχή στην «ερυθρόλευκη» ομάδα και όχι μόνο. Με έναν άνθρωπο που έχει μεγάλη γνώση για το ποδόσφαιρο, που έχει άποψη και αγωνιά για το μέλλον της ομάδας του. Ξέρετε τι μου είπε; «Γιώργο, αν δεν προσέξει η Σαλαμίνα, θα γίνει σαν τον Ορφέα...».
Δηλαδή, με δύο λόγια, θα χαθεί, γιατί για όσους δεν το γνώριζαν παλιά, ο Ορφέας ήταν μια ομάδα που άφησε τη δική του ιστορία. Η Σαλαμίνα μετά τον περσινό της υποβιβασμό αγωνίζεται φέτος στο πρωτάθλημα της Β΄ κατηγορίας. Το ξεκίνημά της γνωστό, σε δύο αγώνες ισάριθμες ήττες. Κάτι που αποκαρδίωσε τους οπαδούς της, οι οποίοι στον πρώτο αγώνα, παρακαλώ, έφθαναν κοντά στους 1500 και που θα ζήλευαν πολλές ομάδες της Α΄ κατηγορίας.
Μιλώντας με απλούς φιλάθλους της Σαλαμίνας, εκφράζουν την ίδια αγωνία για το μέλλον της ομάδας τους, που προβάλλει ζοφερό και γκρίζο. Τι θα γίνει, λένε, πού πάμε, πού θα σταματήσουμε; Πόση πίκρα να νιώσουμε; Πότε και εμείς θα φορέσουμε τη φανέλα της ομάδας με περηφάνια; Ώς πότε θα ρεζιλευόμαστε; Αλήθεια, πόσο δίκιο έχουν.
Δεν έχω πρόθεση να κατηγορήσω κανένα, γιατί αυτό είναι πολύ εύκολο, ούτε και να ανατρέξω στο παρελθόν, για το ποιος και ποιοι φταίνε. Άλλωστε, όταν είσαι απ' έξω, είναι εύκολο να κάνεις κριτική για τον καθένα. Πριν από πολλά χρόνια ένας καλός μου φίλος, όταν ξεκινούσα σε αυτόν το χώρο, με συμβούλεψε σε κάτι. Ποτέ σου μη χτυπάς ομάδα που έχει προβλήματα και είναι από κάτω, και αυτό το ακολουθώ με ευλάβεια.
Θα ήταν πολύ εύκολο να αρχίσω και να λέω για τον πρόεδρο, για το συμβούλιό του, για τους προπονητές που έχει επιλέξει και ούτω καθεξής. Δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Απλώς μεταφέρω την ίδια αγωνία με τον απλό κόσμο της Σαλαμίνας. Δεν θα μοιρολατρήσω και να αρχίσω τα περί ιστορικής ομάδας, που έχει κόσμο και πρέπει και πρέπει... Αυτό είναι πολύ εύκολο να το κάνει οποιοσδήποτε που κάθεται μπροστά από έναν υπολογιστή, και δικαιούται να γράφει και να το μεταφέρει στο χώρο που εργάζεται. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνους που παρουσιάζονται σοφοί και υπερπροστατευτικοί για την ομάδα που έχουν την ευθύνη.
Όμως είμαι ένας από εκείνους που θυμούνται τη Σαλαμίνα διαφορετική. Που τη θυμούνται σαν μια ομάδα που ναι μεν δεν έχει τις μεγάλες περγαμηνές και τους τίτλους, αλλά που είχε τη δική της ξεχωριστή περηφάνια. Σαν μια ομάδα που είναι σπλάχνο της αγαπημένης μας πόλης, που μαζί με την Ανόρθωση συμβολίζουν τον πόθο της επιστροφής.
Είναι γι’ αυτό που η Σαλαμίνα δεν πρέπει να χαθεί. Είναι γι' αυτό που πρέπει να ξαναγίνει η ομάδα που θα ξαναφέρει τη χαρά και την περηφάνια στον κόσμο της. Όταν χάνονται τέτοιες ομάδες, τότε χάνεται και ένα κομμάτι από την αγαπημένη πόλη και τον αγαπημένο βορρά. Χάνεται η ίδια η πόλη και η Αμμόχωστος δεν μπορεί να χαθεί και να ξεχαστεί. Ας σηκώσουν, λοιπόν, τα μανίκια εκεί στη Σαλαμίνα και ας την ξανασηκώσουν. Η ιστορία είναι εδώ και γράφει, θα ήθελαν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι θα είναι συνδεδεμένοι με την αφάνεια και την οριστική πτώση της Σαλαμίνας;
0 comments:
Post a Comment